Morgen is het 4 mei. Volgens de officiële lezing “herdenken wij allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.”
Op de Willem Arntsz Hoeve in Den Dolder herdenken wij morgen tussen 18:00-19:02 de slachtoffers, gevallen op dit terrein. Ook wel de ‘vergeten slachtoffers’ genoemd.
Het terrein heeft een dualistische geschiedenis van meer dan 100 jaar mooie zorg, maar ook 1163 vergeten slachtoffers tijdens de tweede wereldoorlog, een enorme brand in 1982 in paviljoen De Grashoek waarbij zes kinderen zijn overleden en recentelijk nog de afschuwelijke gebeurtenis met Anne Faber. Het is een terrein waar je bijna energetisch het verleden kunt vastpakken en tegelijkertijd overweldigd wordt door de diepe rust die er heerst, ondersteund door de rijkelijk aanwezige Moeder Natuur. Een plek van uitersten. Een snijpunt van hemel en hel.
Wij hebben op 6 september 2017 de sleutel gekregen van het pand waar wij op 5 januari 2018 officieel Het Bezinningshuis hebben geopend. We ‘huizen’ hier dus alweer even en hebben ondertussen een bijzondere binding met deze plek. Het lijkt wel of Het Bezinningshuis en de Hoeve op het juiste moment samen zijn gekomen. Het klopt heel erg. Juist vanwege de dualiteit. Dood en leven. Daar waar de scheidslijn van goed en kwaad, dader en slachtoffer bijna vervagen in een alom herkenbaar gegeven dat universele kracht heet.
Ja, natuurlijk was er in ‘40-’45 een bezetter waar wij onder hebben geleden en ja, natuurlijk was er een loslopende psychopaat die iemand gewetenloos van het leven beroofde, maar er waren ook verzorgers in de oorlog die de patiënten aan hun lot over lieten tijdens de hongerwinter. Er was ook het juridisch systeem dat ervoor zorgde dat iemand tbs kon weigeren en niet de straf én zorg kreeg die hij (en de samenleving) nodig had.
Op de Hoeve is het allemaal voelbaar als je daar ontvankelijk voor bent. En juist nu, nu het terrein wordt overgedragen aan een nieuwe eigenaar en langzaam maar zeker de komende jaren getransformeerd zal worden naar een ‘gewone’ woonwijk met ‘gewone’ mensen, spelende kinderen en hier en daar een winkel of ontmoetingsplek, is het zo belangrijk deze plek te helen. Te helen van de pijn van vroeger en nu. Want die is er nog steeds. Pijn van mensen, patiënten die het niet zo goed getroffen hebben in het leven, zodat ze tussen de ‘gewone’ mensen kunnen wonen. Beschadigd door iets of iemand. Nu is de tijd om met mooie, positieve energie deze plek te reinigen en te eren, door juist de slachtoffers te herdenken en te doorvoelen wat er is geweest. Door te stoppen, stil te staan, te kijken en te bezinnen.
Dit nooit meer.
