Er is een bijzonder mens doodgegaan. Een bijzondere man. Luc Groen.
Wij leerden Luc indirect kennen door ons behoefte onderzoek. Hij was een van de geïnterviewde deelnemers voor het kwalitatieve onderzoek. Luc was toen al ‘ongeneeslijk’ ziek, maar nog in redelijk goede conditie. Later, toen Het Bezinningshuis concreet werd, was Luc erg betrokken en bleef dit zolang als hij kon. Hij doneerde zijn Reiki matrassen, Boeddha afbeelding, witte salie, stoel en behandeltafel, aan Het Bezinningshuis, omdat hij zijn praktijk zelf niet meer kon uitoefenen. Tijdens het Open Huis was hij nog aanwezig. Samen met zijn vrouw Willy. Wij waren zo blij en verrast om hen daar die dag te mogen ontvangen. Het was ondertussen ook een beetje ‘zijn’ Bezinningshuis geworden. Precies zoals we het graag zien. Voor en door gelijkgestemden, die stilstaan bij, praten over en bezinnen op de dood en de (on) sterfelijkheid belangrijk vinden.
Hij vond het zo belangrijk dat er gewoon over de dood, sterven en doodgaan gesproken werd. Om die reden vertelde hij ook graag zijn verhaal: “Je mag het met iedereen delen hoor”, hebben we hem vaker horen zeggen.
We zijn twee keer bij Luc en Willy thuis geweest in Kockengen. De eerste keer, tijdens het ophalen van de Reiki spullen, troffen we Luc aan in de serre achter hun huis. We werden vanzelf van de voordeur naar de serre verleid door een zachte wierooklucht en serene sfeer. Luc leek er harmonieus en gebalanceerd bij te zitten. Zich volledig bewust van zijn situatie. Een warme, intieme band met vrouw Willy, en de rest van het gezin. Zelfs de wetenschap dat zijn schoonzoon aan de ongeneeslijke A.L.S. lijdt, maakte hem niet murw. Hoe tragisch ook voor dit gezin. Hij las veel in de Bhagavad gita, mediteerde en bereidde zich schijnbaar voor op een overgang naar een ‘prachtige’ plek. Hij had geen angst voor de dood, maar wel voor de manier waarop hij wellicht dood zou gaan. ‘Als ie maar niet zou stikken’. Daarover waren er gelukkig afspraken met de huisarts gemaakt.
De tweede keer dat we op bezoek gingen, was na een periode waarin het zeer slecht met Luc was gegaan. De dood leek niet lang meer op zich te laten wachten. Dit bleek echter een schijnbeweging. Door andere medicatie knapte Luc toch weer op. Ondanks het feit dat hij nog nauwelijks at. Dat gaf verwarring. Bij hem, maar ook bij Willy. Alles stond afgestemd op een naderend sterven, er was afscheid genomen en dan dit: Doorleven! Deze nieuwe werkelijkheid vroeg van beiden (en andere naasten) weer de kunst om opnieuw af te stemmen op de werkelijkheid. Best lastig als je denkt er zelf helemaal klaar voor te zijn. Ook nu liet het leven zien dat ieder stervensproces uniek is, niet te sturen, oncontroleerbaar en onvoorspelbaar.
Tijdens ons gesprek bij dat tweede bezoek, kwamen we met ons vieren tot de conclusie dat als er een boek zou zijn genaamd: Doodgaan voor Dummies er slechts één zin in zou staan: Ieder stervensproces is anders en uniek.
Nu is Luc daar, op die prachtige plek. Daar waar hij zich ogenschijnlijk zo goed op voorbereid had. Hij was en is een voorbeeld voor ons van iemand die met open vizier, vertrouwen en kwetsbaarheid zijn proces doorleefde en liet meebeleven. Het feit dat wij hem ons herinneren met zijn hindoeïstische malaketting én zijn kettinkje met kruis, geeft aan dat Luc het begrepen had: de universele wetten van barmhartigheid, medemenselijkheid en liefde zijn overal voor iedereen beschikbaar. We hopen dat je er volop in baadt, Luc. Je verdient het! Er zal in Het Bezinningshuis een permanent aandenken aan Luc komen in de vorm van een foto en een tekst.
Tot slot citeren we graag het laatste bericht dat hij deelde op zijn Facebookpagina. Een tekst van zijn dochter Sacha.
Daar
Tussen vallen en niet meer opstaan
Tussen helemaal stuk
en toch weer doorgaan
Tussen zweven van geluk
En het randje van de afgrond
Daartussen,
Precies daar,
Vinden wij elkaar.
– Sacha Groen –
